De Ramadan nadert en dat is voor velen een tijd om naar uit te kijken. Een maand van vasten, van ibaadah en bezinning. Een maand van samen zijn met familie en geliefden. De maand dat je net iets meer aandacht besteedt aan het koken en probeert elke dag weer een bijzondere maaltijd op tafel te zetten. De ontplofte keuken neem je voor lief. Een maand van veel minder slaap, maar waarbij je die uren van wakker zijn koestert en ze ten volste probeert te benutten. De maand die zo snel voorbij vliegt dat je na een week al een gevoel van weemoed ervaart als je beseft dat er nog maar drie weken te gaan zijn.
Mijn Ramadan
Terwijl Ramadan steeds dichterbij komt en ik mezelf voorbereid, dwalen mijn gedachten af naar tijden dat het heel anders was. Het lijkt wellicht een vreemd totaal niet te bevatten iets. Toch was de maand Ramadan voor mij een paar jaar geleden een reden dat ik me ontzettend overweldigd, angstig en depressief voelde. En ik besef me elk jaar weer opnieuw dat er op dit moment zusters zijn, die net als ik in plaats van een diep verlangen en kansen ervoer, gevoelens van onrust en angst ervaren.
Ik heb ergens altijd een grote terughoudendheid gevoeld om in deze periode over dit onderwerp te schrijven. Ramadan staat immers volledig in het teken van positiviteit, je beste beentje voorzetten, van saamhorigheid en verbintenis, van toenadering zoeken tot onze Schepper. Ons geloof is daarbij ook een optimistisch geloof, Alhamdulillaah. Dit betekent dat zelfs in tijden van rampspoed wij de zoetheid er van kunnen plukken en wat er ook gebeurt wij altijd het goede horen te denken van onze Rabb. Zonder twijfel verzacht het hart door te weten dat als wij geloven en het goede doen wij geleid en beloond zullen worden.
Allaah, de Verhevene zegt het volgende in Soerah An-Nahl vers 97, met interpretatie van de betekenis:
Toch vind ik dat het nodig is stiltes te doorbreken en wat zwaar op sommige harten ligt uit te spreken. Om onderwerpen aan te snijden die gevoelig liggen en verborgen pijn naar boven halen. Ik weet dat er iemand is die hetzelfde doormaakt als wat ik vier jaar geleden heb doorgemaakt en die zich opgesloten voelt en omringd door een donkergrijze mist. Het is daarom nodig, omdat er altijd iemand is die zwijgt, maar niet durft te spreken en iemand die niet goed weet en oprecht wil begrijpen.
Juist deze zusters (en broeders) hebben onze smeekbeden en aandacht het hardst nodig. Ik ben geen arts, behandelaar of therapeut, maar door mijn eigen reis en ervaring heb ik mogen leren
dat daar waar de zon niet meer lijkt te schijnen de meest prachtige gunsten verborgen zitten.
Dat is voor mij tot nu toe de meest zoete leerschool ooit geweest, Alhamdulilaah! Ik denk aan die bekende quote ‘The voice of the voiceless’.
‘Ik hoop dat ik de stem kan zijn voor zij die al te lang stilzwijgend lijden’.
Zij die al een lange tijd in angst leven met hun gedachten en gevoelens. Zij die lasten dragen die voor de buitenwereld niet te zien zijn. Achter de stralende glimlach schuilt een gebroken ziel, slapeloze nachten en donkere gedachten. Iemand die zichzelf het liefst niet meer aankijkt in de spiegel, omdat het de reflectie van een onbekende is. De persoon die ze ooit heeft gezien lijkt nu onbereikbaar. Zij die vindt dat ze alles alleen moet dragen en de façade in stand moet houden. Want wat gebeurt er als het masker af valt? Wat zou ‘de rest’ dan wel niet denken of zeggen?
Zij wil niet laten merken dat ze het zwaar heeft, er zijn namelijk altijd anderen die het zwaarder hebben. Tussen neus en lippen door heeft ze wel eens iets laten vallen erover, maar het komt niet verder dan ‘ik zit gewoon niet zo lekker in mijn vel’.
In werkelijkheid komt ze het liefst niet eens uit bed. Maar ze moet, ze moet voor de kinderen. Zodra ze na een moeizame ochtend hen bij school heeft afgezet, vlucht ze gesloopt naar huis en hoopt ze dat niemand haar onderweg aanspreekt. Het doen alsof het goed gaat kost te veel energie en die heeft ze eigenlijk al niet. Ze vertrouwt zichzelf niet meer, wat als ze iets vreemds zegt? Thuis weet ze niet waar te beginnen. Er wachten 1001 taken op
haar, maar ze kan geen prioriteiten meer stellen. Haar hoofd loopt over en ze ziet geen lichtpuntjes meer. Niks gaat goed. Het voelt alsof ze een steile berg moet beklimmen, maar ze kan haar grip niet vinden. Hoe bereik je de top als je geen touw hebt om aan vast te houden? Om hulp vragen doet ze niet, want dit is gewoon wat zij hoort te doen en wat als haar man erachter komt dat ze het niet aan kan? Als hij haar vraagt hoe het gaat zegt ze: ‘ goed, gewoon een lange dag en een beetje moe’. Hij heeft haar nodig om het fort te bewaken, ze kan daarom niet anders dan doorgaan. Wat heeft hij aan een vrouw die niet eens de meest simpele dingen kan doen? Ze heeft geen idee hoe ze hier is belandt, of waar het begonnen is en er is geen einde in zicht. Een wirwar aan hersenspinsels en influisteringen. Dat beseft ze zelf niet. Het is niet dat er geen wil is om beter te worden, maar ze is niet meer in staat te onderscheiden.
Ze neemt stap voor stap afstand van de mensen om haar heen. Sociaal contact slurpt haar letterlijk leeg. Ze kan niet langer doen alsof, daarom neemt ze de telefoon niet meer op en appt ze niet meer terug.
Haar hoofd is een molen die niet stopt met malen. Het is niet dat ze bewust mensen weg wil duwen, maar er is gewoonweg geen ruimte meer. Zij wijst ook niemand af, ze denkt zelf dat zij het niet waard is om aandacht aan te krijgen.
Haar negatieve gedachtespiraal lijkt ze niet meer te kunnen doorbreken. Haar imaan en zelfbeeld zijn aangetast. Zij moet wel een onwaardige dienares zijn. Waarom zou ze zich anders zo voelen? Een vrome moslima hoort zich niet zo te voelen, dus hoe kan ze zo ondankbaar zijn? ‘Ze heeft toch alles wat ze nodig heeft?’
En terwijl deze gedachten zich opstapelen slipt ze langzaam verder weg.
Ze schaamt zich en met die schaamte en schuldgevoel straft ze zichzelf.
Ze smeekt en ze smeekt, ze bidt, maar er schijnt geen licht aan het einde van de tunnel.
Dit is de bevestiging dat alles wat ze over zichzelf denkt wel waar moet zijn. En met deze bevestiging gaat zij naar bed en wordt zij weer wakker. Dit is een glimp van wat depressie doet. Stel je voor dat je slechts één zo’n dag zou moeten door maken.
Je wenst het niemand toe. Het is bijna niet voor te stellen als je daar zelf niet bent geweest. Moge Allaah, de Verhevene jou hier van behoeden, Amien!
Hoe kan je helpen?
Deze maand is een maand van ibaadah, van barmhartigheid, het verlaten van de zonden, het tonen van berouw en het vragen om vergiffenis. Een mogelijkheid om volledig opnieuw te beginnen. Een maand van oneindige gunsten. Als jij deze laatste dagen nog mag stil staan bij jouw intentie en goede voornemens, neem jezelf voor om jouw zuster die momenteel beproefd wordt niet te vergeten in jouw smeekbeden.
Laat haar weten dat je er bent en dat je zal luisteren. Dat je niet zal oordelen en geduldig zal zijn en haar bij de hand zal nemen als ze dat nodig heeft. Dat je haar continu zal herinneren aan Zijn Barmhartigheid, Zijn Grootsheid, Zijn Ultieme Macht om haar verdriet en zorgen weg te nemen. Dat Hij, de Verhevene haar zo graag ziet en haar beproeving een speciale gift is, omdat zij dit kan dragen en er zeker beter uit zal komen. Dat zij het goede denkt van en over Hem, want werkelijk alles wat van Hem komt is altijd goed. Dat zij niet perfect hoeft te zijn, want dit heeft Hij enkel toegeschreven aan Zichzelf. Dat zij enkel haar oprechte sebab (reden of aanleiding) verricht. Dat zij dankbaar is, accepteert en tevreden is met wat Hij voor haar heeft gekozen. Dat ze om hulp mag vragen aan de mensen en dat Hij de allerbeste Helper is. Hij Voorziet en Hij Schenkt, Hij is Al-Wahhaab (de Gever) en Al- Razzaq (de schenker van Levensonderhoud). Vertel haar altijd toevlucht te zoeken bij haar Heer. Vertel haar over onze geliefde Profeet, vrede zij met hem en hoe hij handelde in tijden van zorgen en verdriet en dat hij en de andere profeten die hem voorgingen ook beproefd werden met soortelijke beproevingen. Zij waren de beste van onder de mensen. Vertel haar juist daarom dat het niet aan een zwak imaan ligt.
Herinner haar aan Zijn woorden!
Allaah, de Verhevene zegt het volgende in Soerah Al-Baqarah vers 156, met interpretatie van de betekenis:
Jij kunt haar hier niet uit helpen, dat kan zij alleen met de hulp van Allaah Subhanaho wa ta’ala. Echter kan jij haar hart wel vullen met hoop zodat zij de moed en durf zal vinden niet op te geven. Jij kunt een stukje van dat touw zijn dat ze nodig heeft om te klimmen. Besef dat jouw daden, hoe klein ze ook lijken er toe doen en niet ongezien zullen blijven. Is Hij immers niet de Degene die alles Ziet en Waarneemt en de Grote Getuige is, Al Baseer, As-Sjaheed.
En vergeet niet!
Voor jij die dit leest en herkenning vindt, weet dat je niet alleen bent en dat hulp vragen geen zwakte is. Je moet dit dan misschien zelf doen, maar je hoeft dit echt niet alleen te doen. Als dit over jouw moeder, zus of vriendin zou gaan zou jij dan niet de eerste zijn die voor haar klaar zou staan. Wees die persoon voor jezelf en doorbreek het zwijgen. Laat deze Ramadan voor jou het keerpunt zijn. Besef dat jij door jouw stem te laten klinken jij voor iemand anders ook de weg vrij maakt om beloningen te ontvangen. Moge Allaah, de Verhevene jou geen enkel moment aan jouw lot overlaten en jou genezing schenken, Allaahoemma Amien!
Gebruikte bronnen:
Qur’aan al-Kareem en vertaling.
Begrip van en inzicht in de perfecte namen van Allah, Sheikh prof. dr. Abdur Razzaaq ibn Abdil-Mohsin Al-Badr
